Benim için zor olan birinci şeyi biliyorum artık, gerçi iki yıldır biliyordum galiba. Yazmak. Herkesin tek dediği şey 'yazmayı denedin mi hiç?' hayır denemedim ve istemiyordum da ama şu an yazabilirim çünkü gerçekten her şeyi kafamda bitirdim. Gerçekten bitirdim. Yemin ederim. Kimse inanmıyor ama bu sefer kendime o kadar inanıyorum ki içimde her şey koptu, bitti, odunsa yaktım, külse savurdum, artık ne tutarım ne de çabalarım.
Önceden ne yazmaya cesaretim vardı ne de yaşadığım kötü şeyleri hatırlamaya çünkü kafamda o kadar silmeye çalıştım ve affetmek için o kadar üstünü örtmeye çalıştım ki ama örtülmüyormuş işte en ufak bir esintide gün yüzüne çıkıyormuş her şey. Bir hatasını kapatınca yenisini yapıyormuş yenisini kapatınca başkasını başkasını kapatınca bambaşka bir tane daha böyle sonsuz bir karmada savrulup duracakmışım artık bu turun üçüncü dönüşünde anladım ben. Belki geç oldu ama uzak gelecek için erkendi belki de.
Çok üzgün müyüm? Bilmiyorum. Hiçbir şey bilmiyorum ne hissettiğimi, ne düşündüğümü bile bilmiyorum. Tek bildiğim kandırıldığım, kullanıldığım ve hiç sevilmediğim daha nice şey var ama eğer buna başladıysam yani olayları yazıp anlatmaya başladıysam kendime bir söz vermek istiyorum, kesinlikle bırakma. Bütün hikayeyi anlatmayı bitirmeden bırakma. Belki kimse okumayacak ama sen bileceksin ve unutmayacaksın. Aslında her şeyi senin nasıl bir aptal olduğunu bildiğim için yapıyorum, unutma kapasiten çok yüksek o yüzden yaz ve bu olayların hepsi internetin bir yerlerinde gömülü kalsın ama yeter ki sen unutma gerizekalı anladın mı!
Bu birinci bölümümdü benim için bir giriş, sizin için valla çok küçük bir adım gibi gözüküyor ama benim için 'hadi yaparsın' ittirişi. Kendimden bulduğum cesaret bile kırıntılar halinde ne kendime itiraf edebiliyorum ne de aptallıklarımı görmeye mecalim var ama unutmak istemiyorum, yaşadıklarımı unutmak istemiyorum, dünyanın en kötü insanları genelde katiller olur ama bir insanı öldürmek için de sadece bedenini öldüremeyiz, ruhum, sevincim, ışığım, kendimdeki beni bile öldüren katili ömrüm boyunca kötü hatırlamak için yazıyorum bu günlüğü. Sen büyük bir orospu çocuğuydun ve ben bunu geç bile fark etmedim hep biliyordum sevmeyi büyük biz meziyet zannettiğim için bunları bile bile sana göz yumdum. Hem kendimi kandırdım hem de etrafımdaki insanlar bana 'bırak artık şunu' demesinler diye onları kandırdım. Hiçbir güzel şey sana değmezmiş, ben sana değmemeliymişim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Ne düşünüyorsun?